จีวรเป็นผ้าห่มคลุมกายของพระภิกษุุสงฆ์ในพระพุทธศาสนา
       ในสมัยพุทธกาล การย้อมจีวร พระภิกษุสงฆ์ใช้มูลโคหรือดินแดงย้อมจีวร ทำให้สีของจีวรเป็นสีคล้ำต่าง ๆ ไม่เป็นเอกภาพ มีการทักท้วง พระพุทธเจ้าจึงทรงให้ ภิกษุทั้งหลายเราอนุญาตน้ำย้อม 6 ชนิดสำหรับย้อมจีวร คือ น้ำย้อมจากรากไม้ น้ำย้อมจากต้นไม้ น้ำย้อมจากเปลือกไม้ น้ำย้อมจากใบไม้ น้ำย้อมจากดอกไม้ และน้ำย้อมจากผลไม้ เมื่อย้อมเสร็จแล้วจีวรจะออกมาเป็นสีกรัก สีเหลืองหม่น หรือสีเหลืองเจือแดงเข้มเหมือนย้อมด้วยแก่นขนุน ในสมัยนั้นสีจีวรของพระโดยทั่วไปจะไม่ค่อยสม่ำเสมอ สาเหตุเพราะว่าพระท่านใช้พวกแก่นไม้ แก่นยางมาย้อม ไม้บางพันธุ์ให้สีเข้มอ่อนไม่เท่ากัน ด้วยวิธีการย้อมนี้เรียกว่าการย้อมฝาด สารฝาด เป็นสารแทนนินที่มีอยู่ในส่วนของพืชบางชนิด มีรสขมฝาด สารดังกล่าวมีคุณสมบัติช่วยให้สีติดกับเส้นใยผ้าได้ดี เชื่อกันว่าเมื่อย้อมฝาดแล้วจะทำให้ผ้านั้นไม่เปื่อยง่าย เพราะยางไม้บางชนิดมีคุณสมบัติเป็นยา ทำให้เชื้อราไม่เจริญง่าย ขบวนการย้อมสีจีวรเมื่อเทียบกับสมัยนี้มีขั้นตอนมากกว่า ปัจจุบันนี้พระท่านไม่ค่อยนำแก่นไม้แก่นยางมาย้อมจีวร เพราะส่วนหนึ่งก็หายากและต้องช่วยกันรักษาป่าไม้ให้อยุ่กับเราบนโลกใบนี้ เราจึงต้องใช้สีย้อมสังเคราะห์ขึ้นมาแทน โดยจัดทำสีที่ใกล้กับสีของพวกแก่นไม้แก่นยาง ตามประเพณีนิยมและวัฒนธรรมของชาวพุทธ